🇵🇱 Sobotni spacer w Wilczym Jarze / 🇬🇧 A Saturday Walk in Wilczy Jar (PL/ENG)
🇵🇱
Czasem wystarczy kawałek wolnej soboty i jedno dobre światło, żeby odkryć znane miejsca na nowo. Dziś zabieram Was do Wilczego Jaru — jednego z najbardziej charakterystycznych punktów na granicy Żywca i Tresnej, gdzie betonowy łuk mostu powtarza się w niemal idealnym lustrze spokojnej wody.
Zimne powietrze, czyste niebo i pierwsze ślady lodu na tafli zrobiły swoje — to była idealna chwila, by zatrzymać się i zrobić kilka kadrów.
🇬🇧
Sometimes all you need is a free Saturday morning and the right light to rediscover a familiar place. Today I’m taking you to Wilczy Jar — one of the most iconic spots between Żywiec and Tresna, where the concrete arch of the bridge mirrors itself almost perfectly on the still surface of the water.
Cold air, clear sky and the first thin layer of ice created the perfect moment to stop and capture a few frames.
🇵🇱
Wizytę nad Jeziorem Żywieckim rozpoczęliśmy w Międzybrodziu.
Tego ranka tafla wyglądała jak szkło – spokojna, lekko zamglona, jak sceneria z Loch Ness.
Po krótkim spacerze ruszyliśmy dalej w stronę zapory, gdzie widoki z góry tylko potwierdziły, że warto było tu zajrzeć.
A z zapory już prosto do Wilczego Jaru — miejsca, które jesienią i zimą zawsze ma swój klimat.
🇬🇧
We started our visit at Lake Żywieckie in Międzybrodzie.
That morning the water looked like glass — calm, misty, almost like a scene from Loch Ness.
After a short walk we moved on to the dam, where the view from above proved it was worth the stop.
And from the dam we continued straight to Wilczy Jar — a spot that always carries its own charm in late autumn and winter.
🇵🇱
Po krótkim postoju przy zaporze zjechaliśmy w dół, do Wilczego Jaru. To miejsce zawsze robi wrażenie – wysoki most, ciche zakole jeziora i gra światła na lodzie.
Zatrzymaliśmy się tu na dłużej, bo warunki były idealne: słońce nisko nad horyzontem, lekki mróz i spokojna, niemal nieruchoma woda. Nawet najmniejsze detale – jak zmrożona roślina przy ścieżce – wyglądały jak małe zimowe rzeźby.
🇬🇧
After a short stop at the dam, we drove down into Wilczy Jar.
This place always impresses — the tall bridge, the quiet bend of the lake, and the play of light on the ice.
We stayed here a bit longer because the conditions were perfect: the sun low above the horizon, a light frost, and calm, almost motionless water.
Even the smallest details — like a frozen plant by the path — looked like little winter sculptures.
🇵🇱
Światło niskiego, zimowego słońca odbijało się w wodzie jak w lustrze, a chmury wyglądały, jakby unosiły się tuż pod powierzchnią.
To jedno z tych miejsc, gdzie człowiek odruchowo zwalnia, żeby po prostu popatrzeć i nacieszyć się ciszą.
🇬🇧
The low winter sun mirrored perfectly on the water, and the clouds looked as if they were floating just beneath the surface.
It’s one of those places that naturally makes you slow down, take a breath, and just enjoy the silence.
🇵🇱
Im dalej szliśmy wzdłuż brzegu, tym bardziej jezioro zaskakiwało spokojem.
Słońce zawisło nisko, jakby specjalnie zwalniało, żeby dać nam czas na te kadry.
W wodzie odbijało się wszystko — niebo, gałęzie, a nawet cisza.
I nagle pojawił się on: samotny kajakarz, płynący po tafli tak gładkiej, że wyglądała jak lustro.
Przeciął tę ciszę jednym pociągnięciem wiosła. Idealny moment, który po prostu trzeba było uchwycić.
🇬🇧
The further we walked along the shore, the calmer the lake became.
The sun hung low, slowing down as if on purpose, giving us time for each frame.
Everything reflected on the surface — the sky, the branches, even the silence.
And then he appeared: a lone kayaker gliding across water so smooth it looked like glass.
One stroke of the paddle was enough to break the stillness. A perfect moment worth capturing.
🇵🇱
Gdy kajakarz zniknął w lekkiej mgle, na tafli pojawili się kolejni śmiałkowie zimowych atrakcji.
Wszystko działo się bez pośpiechu — jakby jezioro samo podsuwało kolejne kadry.
A na końcu został tylko jeden obraz: sylwetka sunąca po wodzie w świetle zimowego słońca.
Kadr, który nie potrzebuje słów, bo sam kończy opowieść.
🇬🇧
When the kayaker drifted into the morning haze, more winter-season adventurers appeared on the glassy surface.
Everything unfolded slowly — as if the lake itself was offering scene after scene.
And in the end, just one image remained: a lone figure gliding across the water in the winter sun.
A frame that needs no explanation, because it closes the story on its own.