The Path Between Silence and Sky/Ścieżka między ciszą a niebem

The Path Between Silence and Sky

There’s a quiet kind of magic in black and white.
A way the shadows speak.
A way the sky leans in, closer, when colors no longer distract.

These photos weren’t meant to be loud.
They are not here to impress.
They are here to remind.

To remind that movement is not always about progress.
Sometimes, it’s a gentle resistance against stillness.
Sometimes, it's a walk to grieve. To breathe. To remember.

I walked these paths with too many thoughts and too few answers.
The sky above me—moody and weightless.
The earth beneath—steady, as if whispering:
"You’re allowed to be tired. Just don’t stop moving."

Trees don't speak, yet they hold stories.
Each one I passed had its own version of silence.
And I… I carried mine, tucked somewhere between my ribs.

There was wind in my ears,
puddles reflecting parts of me I hadn’t met in a while.
A bench beneath a tree, empty—like a pause in the sentence of life.
And the shadow I cast on the gravel path reminded me
that even when I feel invisible,
I am here.
And that matters.

Black and white is not about absence of color.
It’s the presence of everything else.
Of memory.
Of weight.
Of meaning.
Of moments you didn’t know were sacred until they passed quietly beside you.

So here’s to the steps we take without destination.
To the roads that don’t need names.
To the softness found between one breath and the next.

Here’s to walking—
not to get somewhere,
but to come back to ourselves.

#blackandwhitephotography #poetry #reflections #walkingtothink #monochrome #soulphotography #emotions #stillness #presence #shadowstories #hivepl

Ścieżka między ciszą a niebem

W czerni i bieli jest cicha magia.
Taka, w której cień zaczyna mówić.
Taka, w której niebo pochyla się niżej,
gdy kolory już nie odciągają uwagi.

Te zdjęcia nie miały być głośne.
Nie powstały, by robić wrażenie.
Powstały, by przypomnieć.

Przypomnieć, że ruch nie zawsze oznacza postęp.
Czasem to cichy opór wobec bezruchu.
Czasem to spacer z tęsknotą. Z oddechem. Z pamięcią.

Szłam tymi ścieżkami zbyt pełna myśli i zbyt pusta odpowiedzi.
Nad głową – niebo, ciężkie i lekkie zarazem.
Pod stopami – ziemia, jakby szeptała:
„Masz prawo być zmęczona. Tylko nie przestawaj iść.”

Drzewa nie mówią,
a jednak niosą opowieści.
Każde z nich, które mijałam, miało swoją wersję ciszy.
A ja… niosłam swoją. Gdzieś między żebrami.

Wiatr w uszach.
Kałuże, w których odbijała się część mnie – ta zapomniana.
Ławka pod drzewem, pusta – jak przecinek w zdaniu życia.
I cień, który rzucałam na żwirową drogę, przypomniał mi,
że nawet jeśli czuję się niewidzialna,
jestem tu.
I to ma znaczenie.

Czerń i biel to nie brak koloru.
To obecność wszystkiego innego.
Wspomnienia.
Ciężaru.
Sensu.
Chwil, które stają się święte dopiero wtedy,
gdy przemijają obok nas po cichu.

Więc pijmy za kroki, które stawiamy bez celu.
Za drogi, które nie mają nazw.
Za miękkość, którą znajdujemy między jednym oddechem a drugim.

Za to, że wciąż idziemy –
nie po to, by gdzieś dojść,
ale po to, by wrócić do siebie.

#blackandwhitephotography #poezja #refleksje #chodzenie #monochromatyczneświaty #fotografiazduszą #emocje #cisza #obecność #opowieścicieni #hivepl