Snowman / Kardan Adam ( ENG-TR )

ENG

Hello Dear Friends,

Sometimes, when we cannot verbally express what we see or experience, we visualize and imagine it. Maybe we can draw a picture of it. How do we draw with our own eyes the fairytale world we want to be in? We wanted to try this with our little students. They tried to show us, with their little fingers, on the white pages, how they imagined the winter season through their eyes. Now, let's take a look together at the painting exhibition that lies in the innocent and warm hearts of the students and realized with their imagination.

As adults, most of us suffer from cold weather and shorter days; We are observing the path of sunny, warm weather that we have been patiently waiting to see. But when we look at children, each season has its own excitement and enthusiasm for them.

I remember, I will never forget the sound of the wind coming in from the window of the room where I was sleeping, trying to keep me and my siblings cold. We were resisting the cold with our little bodies trying to warm up under the duvet and blanket. When we woke up and opened the curtains, we would scream with joy when we saw that magnificent white view.

Regardless of the cold weather, we would go out and throw ourselves on the thin, cottony snow. We would combine the white snowflakes hiding the green grass in our garden and throw the snowballs we made at each other. We used to compete with each other to climb to the top of the street where we lived and slide down as quickly as possible. At that time, my father's best friend was a carpenter. One day, when he came home, he said, "I have a surprise for you guys," and showed us the sled he put in front of the door. My brothers and I used to take turns riding that sled. Those who did not have a sled would come up with creative solutions using plastic bags.

My sister was a little older than us. Instead of playing with us, they would try to find different entertainment at home with my mother. In the past, there were plastic round colored basins. A small hole was opened next to this basin. A long rope was tied to that hole. Bread grains and bird seed were placed on the snow. Those baits were held with a semi-vertical stick in a basin whose top was tied with a rope. When the birds came to eat the food, the rope was pulled to ensure that the bird remained under the basin. I witnessed many birds being caught while following this method invented by my mother and sister.

It doesn't snow as much anymore. Even in some of our cities, high places and mountains, we cannot see much snow. In fact, if you look at it, the lack of snow poses a danger to our nature. Perhaps the clearest example of danger is the melting of glaciers. Doesn't nature show the earth in its most magnificent and spectacular form with the snow that falls in winter? Don't children enjoy the snow the most, covering the earth like a soft white blanket?

Under the heavy snowfall, the thing that made the children happiest was the snowman they made together. When we were making this human-like white statue, we would all mobilize together. To create his body and head, we would make three large snowballs. We would put them on top of each other. We would compress them with snowballs to make them stronger. Once we made sure these three snowballs were solid, all that was left was our own creativity. We would all make his arms, clothes, and face the way we wanted. We would create our white statue by placing a carrot on its nose, two grains of coal in its eyes, and two long branches on its arms.

Nowadays, I see that the snowfall, which adds a completely different beauty to nature, is afraid to cover the earth with its pure white sheet. The longing of children waiting for the snow to fall is also increasing.

TR

Merhaba Sevgili Arkadaşlar,

Bazen gördüklerimizi ya da yaşadıklarımızı sözlü olarak ifade edemediğimizde onları gözümde canlandırır, hayal ederiz. Belki de resmini çizeriz. İçinde bulunmak istediğimiz masal dünyasını kendi gözümüzle nasıl çizeriz? Bunu küçük öğrencilerimizle denemek istedik. Onların gözüyle kış mevsimini nasıl hayal ettiklerini o küçük parmaklarıyla, bizlere beyaz sayfalarda göstermeye çalıştılar. Şimdi öğrencilerin masum ve sıcak kalplerinde yatan, hayal dünyasıyla gerçekleştirdikleri resim sergine hep birlikte bir göz atalım.

Büyükler olarak çoğumuz, soğuk havalardan, kısalan günlerden muzdarip olup; görmeyi sabırla beklediğimiz, güneşli sıcak havaların yolunu gözlemliyoruz. Ama çocuklara baktığımız da her mevsimin onlar için ayrı bir heyecanı ve coşkusu var.

Hatırlıyorum da, yattığım odanın penceresinden, beni ve kardeşlerimi üşütmeye çalışan o rüzgarın, içeri girişinin sesini hiç unutmuyorum. Yorganın ve battaniyenin altında ısınmaya çalışan o küçük bedenlerimizle, soğuğa direniş gösteriyorduk. Uyandığımızda, perdeyi açtığımızda o bembeyaz muhteşem manzarayı görünce, sevinç çığlıklarımızı atardık.

Soğuk havaya aldırış etmeden dışarı çıkıp, pamuksu ince karın üstüne kendimizi bırakırdık. Evimizin bahçesindeki yeşil çimenleri gizleyen beyaz kar tanelerini birleştirip yaptığımız kar topunu birbirimize fırlatırdık. Oturduğumuz sokağın en tepesine çıkıp, aşağıya kadar en hızlı bir şekilde kaymak için birbirimizle adete yarışa koyulurduk. O dönemlerde babamın en yakın arkadaşı marangozluk yapıyordu. Bir gün eve geldiğinde size sürprizim var çocuklar diyerek, kapının önüne koyduğu kızağı, bize göstermişti. O kızağı kardeşlerimle, sırayla binerdik. Kızağı olmayanlar, naylon poşetler, kullanarak kendilerine yaratıcı çözümler üretirlerdi.

Ablam, yaşta bizden biraz büyüktü. Bizimle oynamak yerine, evde annemle farklı eğlenceler bulmaya çalışırlardı. Eskiden plastik yuvarlak renkli renkli leğenler olurdu. Bu leğenin yanında küçük bir delik açılırdı. O deliğe uzun bir ip bağlanırdı. Karın üstüne ekmek taneleri ve kuş yemi konulurdu. O yemlerin üstü iple bağlanan leğeni yarı dikey şeklinde bir sopayla tutulurdu. Kuşlar yemi yemeği geldikleri sırada ipi çekerek kuşun leğenin altında kalması sağlanırdı. Annem ve ablamın bulduğu bu yöntemi izlerken bir çok kuşun yakalanmasına şahit olmuştum.

Artık eskisi kadar kar yağmıyor. Hatta bazı şehirlerimizde, yüksek yerlerde ve dağlarda bile karı çok fazla göremiyoruz. Aslında bakarsanız karın yağmaması da doğamız için bir tehlike oluşturuyor. Belki de tehlikenin en açık örneğini buzulların erimesi olarak da gösterebiliriz. Doğa, yeryüzünü en ihtişamlı ve en gösterişli halini kışın yağan karla göstermiyor mu? Beyaz yumuşak bir örtü gibi yeryüzünü kaplayan karın, tadını en çok da çocuklar çıkarmıyor mu?

Lapa lapa yağan karın altında, çocukları en çok mutlu eden durum, birlikte yaptıkları kardan adam olurdu. İnsana benzeyen bu beyaz heykeli yaparken, hep birlikte seferber olurduk. Gövdesini ve kafası oluşturmak için, üç büyük kartopu yapardık. Bunları üst üstte koyardık. Sağlam olması içinde aralarını yine kartopuyla sıkıştırırdık. Bu üç kartopunun sağlam olduğundan emin olduktan sonra, geriye kendi yaratıcılığımız kalırdı. Kollarını, giysilerini, ve yüzünü istediğimiz şekilde hep birlikte beraber yapardık. Burnuna bir havuç, gözlerine iki kömür tanesi, kollarına da iki uzun dal parçası yerleştirerek, beyaz heykelimizi oluştururduk.

Şimdilerde bakıyorum da, doğaya bambaşka bir güzellik katan kar yağışı, o bembeyaz çarşafını yeryüzüne örtmeye çekiniyor. Karın yağmasını bekleyen çocukların özlemi de artıyor.