Luźny ciąg myśli #2

Nie rozumiem dlaczego tak jest, ale z jakiegoś powodu moja głowa upatrzyła sobie bardzo konkretny schemat działania. Mam otwarty edytor na komputerze, odpowiednią muzykę, wszystko jest właściwie na miejscu, ale nie mogę pisać. Przecież wiem co chcę, a przynajmniej wiem jak zacząć, żeby nie gapić się na pustą stronę i migającą kreskę. Tylko jest jeden jedyny problem, nie jestem w stanie przemóc się na komputerze. Totalnie dziwne. Z jakiegoś powodu moja głowa sprzężyła pisanie z tabletem. Czy właśnie popchnęłam klawiaturę, żeby na biurku zmieścić tablet i na nim pisać? Otóż, tak, właśnie tak zrobiłam. Powinnam machnąć ręką, przecież póki działa to o co mi chodzi. Problem w tym, że pisać na forum fabułek też nie jestem w stanie (ale to trwa niespełna pół roku). Nie wiem, dziwnie mi ze świadomością tego co teraz robię.

Wiem, że to wszystko zaczęło się od wpisów w pociągu. Robiłam je i na forum i tutaj. Nie sądziłam jednak, że dostanę prawdziwej blokady przy komputerze. Mam świadomość, że dołożyła się do tego kondycja mojej głowy, która ostatnio mocno szorowała po dnie... Ale nadal nie sądziłam, że końcowo będzie to tak wyglądać. Na szczęście nie straciłam umiejętności pisania, nawet jeśli nie będą to wpisy najwyższych lotów, to nie chcę się tym zrażać. Pocieszam się, że nikt nie będzie czytać tych tekstów, że gdzieś tam zleją się z pozostałymi postami w sieci.

Wróciłam do swojej nory. Nawet zrobiłam pranie, a to rzadkie wydarzenie w tym mieszkaniu. Z resztą, niedawno widziałam się z właścicielką - przypomniałam sobie, że dalej nie mam tutaj krzeseł, więc w tym tygodniu pojadę do ikei na zakupy. Już upatrzyłam takie, które będą idealnie pasować do biało-biało-szarego mieszkania. Tak, mam białe podłogi, białe ściany i większość mebli też białych! Tylko tapczan jest szary. A niedługo wiem, że będę gościć moich przyjaciół - idziemy na mecz Polska - Mołdawia oglądać naszych wspaniałych kopaczy... Jak kopią się piłką po czołach. Czuję, że to będzie przepiękne widowisko, zwłaszcza że widmo ostatniego meczu z Mołdawią wydaję mi się wciąż żywe w świadomości. Tyle dobrze, że teraz to będzie towarzyski, więc jak się skompromitują, to przynajmniej bez większych konsekwencji.

Co do naklejek ze zdjęcia. Zawsze lubiłam zamawiać takie rzeczy, cieszyłam się nimi jak dziecko, ale właściwie prawie nigdy ich nie naklejałam. Zawsze było mi szkoda ich zużyć. Tak jakby czekały na ten idealny moment, a ten nigdy nie nadchodził. Jakiś czas temu przeczytałam wpis właśnie o naklejkach, gdzie kobieta wspominała, że bodajże jej siostrzenica (w każdym razie ktoś młodszy krewny), bierze te naklejki i nakleja je gdzie popadnie, nie przejmuje się niczym. Następnie pisała o tym, że sama nigdy nie zużywała tych naklejek, bo to rzadki artefakt był i się szanowało - z czym się totalnie utożsamiałam. Dlatego poczułam, że skoro już kupiłam te naklejki za parę groszy, to czemu miałabym sobie czegoś nimi nie obkleić. Oczywiście meble odpadają, ale skończyło się na tym, że mój komputer wygląda co najmniej niepoważnie. Tylko, że jestem dorosłym człowiekiem, po to zarabiam pieniądze, by mieć na jakieś głupoty i drobne przyjemności.

Tak, jestem fanem pokemonów, skąd wiedzieliście?

Za chwilę odmelduję się do śpiulkolotu. Przyznam, że trochę odliczam do czwartku, ale o tym bliżej pod koniec tygodnia. Wtedy też szybciej mi minie dzień, nastanie piąteczek, piątunio, najwspanialszy dzień dla korposzczura. Z totalnego offtopu, dzisiaj jest dzień pszczół, więc można pomyśleć o dobrych dziewczynach, które dbają o cały świat i ogarniają miodek. Aż naszła mnie ochota na wizytę w jakiejś dobrej herbaciarni. Może się wybiorę w ten weekend, bo nie mam żadnych planów, a przynajmniej kalendarz na nic nie wskazuje.
Dobrej nocy i miejcie kolorowe sny~