Jakże dziwnie czuć się musi nasze odbicie. Ja - przeglądam się w lustrze, ono - odzwierciedla każdy mój ruch, grymas, zmarszczkę. Ono nie jest świadome głębi przemyśleń, które dzieją się w mojej głowie. Po prostu realizuje swoją naturę.

Tak mogę podsumować lekturę książki Sebastiana Kołodziejczyka. "Nazywam się Pielgrzym" - te słowa równie dobrze mógłbym wypowiedzieć, myśląc o swoim własnym Camino. Wyszliśmy tego samego roku. Szliśmy różnymi wersjami tej samej Drogi. To nie jest jednak moja opowieść.

Droga

Sebastian Kołodziejczyk to profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jak głosi opis na okładce:

Wędrując Drogą świętego Jakuba, autor zanurzył się w historii, tradycji, kulturze - dziedzictwie wspólnym dla wszystich Europejczyków. Droga zmusiła go do skonfrontowania się z tym, kim jest naprawdę, do porzucenia przybranych ról i póz oraz skupienia się na tym, co dzieje się w jego sercu, duszy i umyśle.

Autor w kilkudziesięciu krótkich rozdziałach, łączących opowieści ze swojej Drogi ze szkicami tematycznymi, dzieli się swoim doświadczeniem. Znajdziemy smaczki kulturowe z Czech, Bawarii, południowej Francji. W każdym rozdziale znajdziemy także okruch Prawdy - jakąś myśl, sens, zbiór uwag który jest swego rodzaju sednem lub morałem.

Recepcja

Książkę czyta sie lekko; forma publicystyki wspomnieniowej okraszona przemyśleniami autora jest przystępna. Sama forma (nieco ponad 200 stron, miła w dotyku miękka okładka) pomagają w odbiorze. Rozdzialiki też są krótkie (niektóre mają dosłownie po kilka stron), przez co czasem znikają, zanim spostrzeżesz się co się wydarzyło.

Refleksja

Można byłoby ocenić książkę jako dobrą literaturę wspomnieniową, gdyby nie jedna wada, na którą zwrócił moją uwagę jeszcze w czasie mojego Camino ksiądz w polskim albergue na Monte de Gozo. Mianowicie, powstaje wiele książek o Camino, i powielają one ten sam schemat: skupiają się na doświadczeniu, na opisie tego co się zobaczyło i kogo sie spotkało. Obiecałem na Monte de Gozo, że nie powtórzę tego błędu. Niestety, pan Kołodziejczyk prawdopodobnie nie miał szczęścia usłyszeć tych samych słów, przez co jego opowieść wpisuje się w cały osobny gatunek: wspomnień pielgrzymów, których przemieniła Droga.

Mimo tego że autor wprost odcina się od religijności, można w jego histori odnaleźć jasne sygnały, że w głębi... jest prawdziwym pielgrzymem. Korzy głowę przed Najwyższą Zasadą Wszechświata. Niesie w sercu Intencję.

I w tej opowieści mogę się odnaleźć. Tego samego roku, różnymi ścieżkami - lecz jedną Drogą.

Poprzednio

Dotychczasowe recenzje:
#59 Narzędziownik drużynowego - czyli jak programować harcerstwo [recenzja]
#58 Stosowanie metody harcerskiej w drużynie harcerzy [recenzja]
#56 Prosta Modlitwa - czyli Ojciec Badeni o relacji z Absolutem
#54 Zielony dziennik - czyli czego można uczyć się od adepta leśnej mądrości
#50 Rycerz w zbroi przepływa rzekę - recenzja i rozważania dotyczące Trwogi i Drżenia Kierkegaarda
#34 Nielinearność czasu - czyli jak Jeden Dzień powtarza się codziennie wiele razy
#31 Rok po 1984 - czyli fIlozoficzne spojrzenie na fikcję naukową
#29 Isa Mac Mhuire - czyli jak Jezus został druidem
#28 Vade Mecum - czyli jak w stu stronach przygotować się na śmierć
#23 Liturgiegeist - czyli jak forma odbija ukrytą treść
#21 Karmelowa biel - czyli recenzja rozważań nad Ofiarą w wykonaniu XXwiecznego mnicha
#14 Wcale nie trzeba wchodzić do szafy - recenzja żywotu prawdziwej Łucji z Narnii
#4 Czy dusza jest większa niż Londyn? - recenzja dzieła Aelreda z Rievaulx

W tym sezonie

W naturalny sposób ostatnie dodatkowe zaangażowania wybiły mnie z rytmu pisania większych rzeczy. Możemy więc przyjąć, że oto zaczyna się nowy sezon (albo jeszcze kończy poprzedni?).
Co będzie dalej? Młode wino. A co dalej, zobaczymy.